عصرخودرو: امروزه در رقابتهای اتومبیلرانی، تقریبا از هر نوع خودرویی استفاده میشود و صدها سری مسابقات متنوع برای خودروهایی با شکلهای گوناگون وجود دارد. دراین میان، خودروهای تجاری و سنگین هم از قاعده مستثنی نیستند و چندین دهه است که مسابقات مختلف آنها بهشکلهای گوناگون برگزار میشود. در این سالها و دربین خودروهای سنگینی که برای استفاده در مسابقات مختلف مورد استفاده قرار میگیرند بعضی مدلها و نمونهها بهدلیل پیروزیها و قهرمانیهای متعدد و همچنین گاهی بهعلت نوع شکل و شمایل آنها خاطرهانگیز شدهاند. بعضیها هم بهدلیل اثربخشی به آینده مسابقات اتومبیلرانی مربوط به خود درتاریخ این ورزش ثبت شدهاند.
به گزارش پایگاه خبری « عصرخودرو» ، موضوع مورد بحث ما در این مطلب نیز همین خودروهاست و میخواهیم در نوشته پیشرو به معرفی 10 نمونه از خودروهای شاخصی که در طول چند دهه مسابقات اتومبیلرانیباخودروهایسنگین خوش درخشیدهاند، بپردازیم.
کاماز، استاد قورت دادن برندهای بزرگ!
درنهایت شماره یک لیست ما به خودروهای کاماز میرسد. خودروهای کاماز حداقل در مسابقات اتومبیلرانی خصوصا سری داکار، تنها گردوخاک خود را برای دیگر شرکتکنندگان باقی میگذارند. 10عنوان قهرمانی رالی داکار بهنام آنها ثبت شده و در ردهبندی کلی زمانی، تنها چند ساعت با عنوان قهرمان کلی این رقابتها فاصله دارند.
تصور میشود که خودروهای کاماز به نمونههای دهه 80 میلادی خود خیلی شبیهاند (که آنچنان دور از واقعیت هم نیست) و میتوان گفت که کامیونهای کامازی که امروزه درمسابقات میتازند، تفاوت چندانی با همانهایی که در سالهای آغازین دهه 80 و برای اولین بار وارد این مسابقات شدند، ندارند. موفقترین نمونهای از خودروهای کاماز در رالی داکار نمونه 45255 آن است که شاسی میلهای دارد و با موتور 12 سیلندر ویشکل آن میتواند تا 1050 اسببخار را دراختیار راننده خوش شانس خود قرار دهد.
تویوتا تاکوما با طعم 800 اسببخار!
ران میلن، راننده نیوزلندی کسی است که گزینه دوم لیست ما را با خودرواش تکمیل میکند. میلن راننده موفق و البته سالخوردهای است و سالهاست که درمسابقات هیلکلایمب Pikes Peak مقامهای مختلفی بهدست میآورد. البته او این کار را به کمک خودرو خاص خود یعنی تویوتا تاکوما تقویت شدهای انجام میدهد که 800 اسببخار قدرت دارد و تنها در کمتر از 5 ثانیه میتواند به سرعت 200 کیلومتر بر ساعتی برسد. تازه جالب است بدانید که او این شتابگیری را روی زمینهای خاکی انجام داده است! رقابتهای هیلکلایمب (Hillclimbing) یکی از قدیمیترین رشتههای اتومبیلرانی است که درآن رانندگان با عبور از مسیرهای یک طرفه سربالایی با خود و همچنین دیگر شرکتکنندگان رقابتمیکنند. این مسابقات تقریبا تاریخی به درازای عمر خود ورزش اتومبیلرانی دارد و از سال 1897 مسابقات آن برگزار میشود.
دریفت با کشندهها!
خودروهای سنگین تقریبا در هر زیرشاخهای از اتومبیلرانی دیده میشوند اما با اینحال حضور این خودروها در بخش دریفت بسیار محدود است. باتوجه به اینکه هزینه آمادهسازی یک خودرو سنگین برای انجام حرکاتی مختص دریفت بسیار بالاست درنتیجه رانندگان کمتری به سمت استفاده خودروهای تجاری در این رشته میروند. دراین میان مایک رایان راننده سنتشکنی است که با کشنده تقویتشده خود کاری شبیه حرکات «کِن بلاک» (راننده رالی جهانی که به ساخت ویدئوهای حرکات نمایشی با خودرو رالی جهانی شهرت دارد) را انجام میدهد. مایک رایان که 9بار برنده مسابقات هیلکلایمبِ Pikes Peak شده است، برای خالی کردن هیجان خود از کشنده دماغدار فریتلاینر (Freightliner) استفاده میکند. البته کشنده مورد استفاده او با نمونه تولیدی کارخانه از زمین تا آسمان تفاوت دارد و نمونه او جدا از وزن بسیار بهینهتر نسبت به مدل استاندارد، تنها 2000 اسببخار قدرت دارد! نکته جالبی که درمورد مایک رایان وجود دارد این است که او درهنگامی که پشت فرمان مینشیند، برخلاف دیگر رانندگان بهجای استفاده از کفشهای مخصوص مسابقه از چکمههای کابویی استفاده میکند! بههرحال هرکس عادات خاصی دارد و مایک رایان جدا از این اخلاق بخصوص خود یکی امیدهای علاقهمندان دریفت با خودروهای سنگین است تا با معروفتر شدن کارهای او مسابقاتی مختص دریفت با کشندهها و کامیونها درنظر گرفته شود.
کوسهای در زمین!
پیش از آغاز موج مسابقات مختلف با خودروهای سنگین در دهه 80 میلادی، مسابقات خرد و محلی در اقصی نقاط جهان وجود داشت که فضایی هرچند اندک را برای عرضاندام خودروهای سنگین در رقابتهای اتومبیلرانی باز میکرد. دراین میان بیشتر این نوع از مسابقات محلی در ایالات متحده برگزار میشد و خود همین مسابقات هم بیشتر محدود به رشته درگ و رالی (درمسیرهای آفرودی و بیابانی) میشدند. در طول سالهای پیش از دهه 80، یکی از سری مسابقاتی که شهرت خاصی در آمریکا داشت مسابقات باجا بود (که در بالا نیز به آن اشاره کردیم) که درمنطقهای بیابانی به همین نام در کالیفرنیا برگزار میشد. بیشتر خودروهای سنگینی که در باجا حاضر بودند و هستند اتومبیلهای تراگیاند. تراگی (Truggy) کلمه (یا بهعبارت بهتر تکواژهای چند وجهی است که از دو واژه تراک و باگی ساخته شده) و به دو مفهوم Truck (به معنای عام کامیون) و همچنین کلمه Buggy (که به خودروهایی با شاسی ساده و سبکوزن برای استفاده در مسیرهای آفرودی ساخته شده اطلاق میشود) اشاره دارد. تراگیها دراصل خودروهای سنگینی هستند که تنها برای مسیرهای مسابقات خارج جادهای و آفرودی ساخته شدهاند. مشخصههای اصلی تراگیها به چند مورد مانند شاسی یکپارچه و لولهای، قرارگیری موتور در بخش جلو خودرو، تایرهای بزرگ آفرودی و گیربکسهایی با ضریب دندههای کوتاه و... محدود میشود. در یک دههاخیر استفاده از تراگیها بهشدت رواج یافته و مسابقات مجزایی برای آنها بهوجود آمده است اما نقطه اوج امروزی این سنگینهای آفرودی، با تراگیای بهنام Land Shark (یا کوسه زمینی) آغاز شد. این خودرو که در سال 2004 توسط تیم هربست موتوراسپرت به مسابقات باجا وارد شد، استانداردهای جدیدی را دراین زمینه ثبت کرد و بهدلیل همین تاثیری که درمسابقات سالهای آینده گذاشت، در داخل لیست ما قرار گرفت.
«باجا بوت» و استیو مککویین
در دهه 60 میلادی و درست زمانی که مسابقات آفرود بیابانی بهتازگی زیر نظر تشکلهای خودگردان و علاقهمند به اتومبیلرانی برگزار میشد، کلاسهای خاص و البته محدودی برای خودروهای سنگین درنظر گرفته میشد. در این زمان استیو مککویین (بازیگر معروف سینما در دهههای 60 و 70 میلادی که خود دستی بر آتش اتومبیلرانی داشت و علاوه بر بازیگر بهعنوان راننده حرفهای نیز شناخته میشد) خود در این مسابقات شرکت میکرد و درهمین حین مشغول ساخت خودرویی آفرودی مانند باگیهای امروزی بود. او با همراهی یک متخصص تیونینگ و اصلاح خودرو درمدت حدود 26 روز خودرویی را ساختند که با نام باجا بوت استیو مککویین ماندگار شد. این خودرو که فریمی لولهای داشت با موتور 8سیلندر ویشکل خود 450 اسببخار قدرت تولید میکرد و از طریق هر چهار چرخ این قدرت را به زمینهای بیابانی انتقال میداد.
فورد برانکوی ماندگار
فورد برانکو، از خودروهای معروف و شاسیبلند فورد بود که بین سالهای 1966 تا 1996 تولید میشد و مجموعا 5 نسل از آن وارد خیابانهای آمریکا شد. درطول سالهای اولیه تولید فورد برانکو، پارنلی جونز اتومبیلران کهنهکار آمریکایی (که اکنون 81 سال سن دارد) این خودرو را وارد مسابقات سنگین و آفرودی کرد که درآن زمان بهصورت محلی و دوستانه برگزار میشد. نوع اصلاحات عجیبی که پارنلی روی فورد برانکو خود انجام داد باعث شد تا این خودرو ماندگار و بسیار مشهور شود. مهمترین کار او تبدیل سقف این خودرو به یک بال (اسپویلر) بسیار بزرگ بود! پارنلی از سال 1968 تا سالهای اولیه دهه 70 میلادی با این خودرو در مسابقات باجا (که نوعی مسابقات آفرودی منطقهای بیابانی واقع در کالیفرنیای آمریکاست) شرکت و قهرمانیهای متعددی نیز با این خودرو کسب کرد. درنهایت کمپانی ساخت نوشیدنی اولمپیا، اسپانسر این خودرو شد و پارنلی هم نام «بیگ اولی»
(Big Oly که به ویژگی ظاهری خودرو خود و نام اسپانسرش اشاره داشت) را بر آن نهاد.
مسابقات داکار و فولکسواگن
مسابقات رالی داکار با اینکه نام رالی را با خود یدک میکشد، اما بیشتر جنبههای استقامتی دارد. درمسابقات استقامت خودروهای شرکتکننده در مدت زمان محدودی از لحاظ میزان مسافت طی شده با یکدیگر رقابت میکنند اما درمسابقات رالی داکار مانند انواع سری مسابقات رالی، رانندگان در مقدار مسافت مشخصی از لحاظ زمانی با یکدیگر بهرقابت میپردازند. هرچند که این دو روش برای ردهبندی بین رانندگان تفاوت دارد و رالی و استقامت زیرشاخههای مجزایی ازهم هستند، اما با این حال در رالی داکار بهدلیل طولانی بودن مسافت (یعنی در مقیاس چندهزار کیلومتر) این رقابتها بیشتر شبیه به مسابقات چندین ساعته استقامت میشود. نکته اصلی این موضوع دراین است که باتوجه به طولانی و استقامتی بودن مسیر مسابقه، خودروهای شرکتکننده از بُعد پایداری و قابلیت اتکا، در این رقابت سنجیده میشوند.
درچندسال اخیر فولکسواگن با خودرو توارگ خود توانسته است تا قهرمانیهای بسیاری را بهدست بیاورد و پایداری و البته سریعبودن این خودرو را بههمگان ثابت کند. این خودرو که سریعترین خودرو امروزِ مسابقات رالی داکار خوانده میشود، تنها 310 اسببخار قدرت را از موتور 5 سیلندر دیزلی خود (که نسبت به جثه این خودرو مقداری پایین بهنظر میرسد) میگیرد اما همانگونه که گفتیم خودرویی بسیار سریع است و ناصر العطیه و تیمو قوتشالک درسال 2011 با این خودرو، مسافتی نزدیک به 6000 مایل را تنها در مدت 45 ساعت طی کردند!
جیپهای کومانچی
درتاریخ کارهای عجیبی که کمپانی کرایسلر انجام داده، وارد کردن جیپهای پیکآپ به مسابقات جادهای یکی از عجیبترینهاست؛ در دهه 80 میلادی که مسابقات اتومبیلرانی با خودروهای تجاری تازه باب شده بود، رقابتهایی بهنام SCCA که مخفف کلوب خودروهای اسپرت آمریکایی بود در این کشور رواج داشت و در آن زمان بهتازگی کلاس پیکآپها و دیگر خودروهای سنگین در این مسابقات تعریف شده بود (که البته بعدها هم پرونده آن بسته شد).
در سال 1987 این خودروهای 4سیلندر وارد این مسابقات شدند و با اینکه بسیاری حضور آنها را در آن کلاس بهطنز میگرفتند و خود خودروها مشکلات بسیاری داشتند اما با این حال رانندگان این تیم موفق شدند با همین خودروها به مدت 2سال سکوی قهرمانی را دراختیار بگیرند!
MAN TGA
یکی از معروفترین مسابقاتی که در زمینه خودروهای سنگین وجود دارد، رقابتهای اروپایی کامیون و کشندهرانی است که توسط فدراسیون جهانی اتومبیلرانی (FIA) برگزار میشود. این رقابتها نبرد سلاطین 18 چرخی است که جادههای جهان را به تسخیر خود درآوردهاند و آمدهاند تا در رقابتی کاملا برابر و با قوانین یکسان و پیستهای مشخصی رقابت کنند.
در دهه اخیر این سری مسابقات که از سال 1985 برگزاری آن آغاز شدهاست، خودروهای تولیدی شرکت MAN بیشتر از بقیه خودروها به مقام قهرمانی دست یافتهاند. مان TGA و TGS که دراین مسابقات از آنها استفاده میشود توسط گروه اتومبیلرانی مان تقویت شده و قدرتهای فوقالعادهای دارند. البته از این خودرو تنها در این مسابقات استفاده نمیشود و این مدل (خصوصا نمونه TGX آن) در رقابتهای خودروهای سنگین بریتانیا هم مقامهای بسیاری کسب کردهاست. نمونه TGX مان که توسط بسیاری از رانندگان مسابقات بریتانیایی استفاده میشود 1100 اسببخار و حدود 5000 نیوتنمتر گشتاور تولید میکند!
مان درمسابقات اروپایی خودروهای سنگین، مجموعا 12 پیروزی سالیانه دارد که آنها را بیشتر با سری مدلهای TG بهدست آورده است.
پیکآپ سرخرنگ وحشی!
در یکی از مطالب مرتبط با خودروهای سنگین که در آن به معرفی سری مسابقات اتومبیلرانی با خودروهای کار و تجاری پرداختیم، به این موضوع اشاره کردیم که درسالهای پیش از دهه 80 میلادی و رسمی شدن مسابقات اتومبیلرانی با خودروهای سنگین، رقابتهای خُرد و محلی با این خودروها در ایالات متحده وجود داشت. در یکی از این مسابقات درگ که هرساله بهصورت محلی در آمریکا برگزار میشد، رانندهای با نام بیل موریک گولدن (Bill Maverick Golden) با نمونهای خاص از پیکآپ داج A100 که در نیمه دوم دهه 60 و توسط کرایسلر تولید میشد، شرکت کرد. برخلاف تصور عامه (و باتوجه به اینکه پرقدرتترین مدلهای تولیدی A100 قدرتی حداکثر تا 200 اسب بخار داشتند) این خودرو که نام ارابه قرمز کوچک (Little Red Wagon) روی آن حک شده بود، هنگامی که در خط مسابقه قرار گرفت، موفق شد تا در همان آغاز کار رکورد سرعت پیکآپها را بشکند و اولین خودروی سنگینی باشد که بهدلیل گشتاور زیاد موتورش، روی دوچرخ خود حرکت میکند! نکته این اتفاق که در تاریخ مسابقات اتومبیلرانی خودروهای کاروتجاری ثبت شد، اصلاحاتی بود که بیل گولدن بر این خودرو انجام داده بود. او دقیقا دست روی خودرویی گذاشته بود که ظاهری نسبتا بامزه داشت و با کمک دو مهندس، موتور
426 Hemi را بهجای پیشرانه عادی A100 در آن جا داده بود. درکنار استفاده از پیشرانه قوی و بهترین گیربکس آن زمان و دیگر اصلاحات فنی، وزن این خودرو بهشدت بهینه شده بود و بسیاری از قطعات بدنه آن از فایبرگلاس ساخته شده بودند و درنهایت همه اینها باعث شدند تا این «ارابه قرمز کوچک» به مصداق بارزی از ضربالمثل «فلفل نبین چه ریزه...» بدل شود.