به گزارش پایگاه خبری «عصر خودرو»، سقوط کردیم سقوط! به دست خودمان سقوط کردیم. نزدیک مرز امید مردم بودیم. با چندر غاز پول پیش میشد ماشینی خرید هر چی راه میرفت گاز میخورد ولی میشد خرید. همان فروردین 91 آژیر خطر روشن شد. میشد پیشبینی کرد. صدای هیچ کس درنیامد. اگر صدایی هم درآمد در نطفه خفه کردند که نه، سقوطی در کار نیست. اما واقعا صدای سقوط بزرگ شنیده میشد. محاسبهها روشن بود. معلوم بود صدای سقوط میآید.

صدای شکستن استخوانهای آرزوهای مردمی که سالها صبر کرده بودند تا خودرو خوب سوار شوند. حقشان بود سالها تاوان صبر داده بودند. سالها امید بسته بودند که روزی خوب سواری کنند.اما هر ماه که از فروردین 91 گذشت، اوضاع وخیمتر شد. همه راهها بسته میشد. هنوز فرصت بود اما دولتی که خودش کار را به اینجا رسانده بود قطعا راهکار هم بلد نبود. واقعا مثل گزارشگران فوتبال که میگویند گل نکردن این توپ سختتر از گلکردنش بود، نابود کردن صنعت خودرو از نگه داشتنش سختتر بود. واقعا اگر اجازه میدادند راه خودش را میرفت، صنعت خودرو راهرفتن را یاد گرفته بود. جواب این سوال را رضا ویسه در جلسه هیات امنای دانشگاه علم و صنعت یکسال بعد از روی کار آمدن محمود احمدی نژاد از وی پرسید و ایکاش نمیپرسید. شاید کلام او رئیس جمهور وقت را برای نابودی این صنعت مصممتر کرد وگرنه هر کسی میدانست تغییر یک عضو هیات مدیره ایران خودرو وسایپا به اندازه رأی اعتماد یک وزیر از مجلس دست کم کار دارد و انرژی میگیرد. کما اینکه همین امروز هم با گذشت 6 ماه از روی کار آمدن دولت جدید و نیز با اینکه به اندازه یک لشکر کاندیدای جامعالشرایط دارد در برابر دولتی که یک گزینه معتبر نداشت خود گویای تایید ادعای بالاست. ویسه از رئیس جمهور میپرسد که آقای رئیس جمهور یک سالی از پیروزی شما در انتخابات گذشته است، چرا با اینکه در نشستهای تلویزیونی چندین بار راجع به صنعت خودرو اظهار نظر کردید و ادعاها داشتید، ولی تاکنون از تغییر مدیران عامل شرکتها عاجز ماندهاید. رئیس جمهور در جواب پاسخ میدهند که آقای ویسه، سیاست مثل مهندسی صفر و یک ندارد. !!!

واقعا جواب دندانشکنی دادند و در نهایت همین جواب صنعت خودرو را نابود کرد؛ چون 2 دهه تلاش شده بود صنعت خودرو در همه بخشها به فضای مهندسی و صفر و یک با حساب و کتابی دست یابد که دست یافته بود. تولید خودرو در سال 92 با تغییر مدیرعامل در گروه خودروسازی ایران خودرو و نیز تاکید پیوسته وزیر صنعت، معدن و تجارت رونق دوبارهای یافته است اما مشکلات همچنان پابرجاست؛ یعنی مسائل و مشکلات مالی خودروسازان از 2 منشأ بدهیهای بانکی و کاهش تولید و در نتیجه بالا رفتن هزینههای تولید چنان 2 خودروساز اصلی کشور را دربرگرفته که هیچ راهی جز افزایش قیمت در کوتاهمدت راهگشای کار نیست. راه دیگر تزریق منابع مالی به 2 خودروساز است که دیگر خودروسازان نه امیدی به دریافتش دارند نه پولی دولت در بساطش دارد و نه اینکه هزار میلیاردی که دولت قبلی صحبت از پرداختش به 2 خودروساز میکرد، دردی را دوا میکند.

واقعا معلوم نیست چه سرنوشتی در انتظار صنعت خودروست. تنها نکته اینکه سال 92 تمام شود و در نخستین روزهای سال 93 خودروسازان اجازه افزایش قیمت پیدا کنند، آرزوی دیگری در جاده مخصوص فعلا یافت نمیشود؛ آرزویی که فعلا هیچ مقام ارشدی جرات بیان حمایت از خواسته خودروسازان را ندارد که هیچ بلکه نزدیکان اقتصادی رئیس جمهور کاملا مخالفت خود را علنی بیان میکنند.

آمار تولید سالهای 90 تا 92 در همه بخشها به اطلاع میرسد.آمار خود گویای واقعیتهاست و نیازی به تحلیل در همه بخشها نیست. فقط اینکه اگر در تولید خودرو سواری امیدی به افزایش تولید هست، همین اندک امید در بخش تجاری هم وجود ندارد. بالا رفتن افسانهای قیمتها در خودروهای تجاری و رکود کامل بازار کار محصولات تجاری باعث شده به جز رونق فعالیتهای تجاری کلان و رشد بازار حملونقل کالا و نیز تامین منابع مالی از سوی دولت برای خرید ناوگان جدید از سوی شرکتهای حمل و نقل و رانندگان شخصی هیچ امیدی به رونق تولید در این حوزه نیست. خودروسازان هم معتقدند اول نجات برادر بزرگتر لازم است که سطح اشتغال بیشتری دارد بنابراین تجاریسازان باید زودتر به فکر خودشان باشند تا بتوانند برای سال94 از دولت و مجلس سهمی بگیرند تا بازارشان را سر و سامانی بدهند. در غیر اینصورت کلاهشان پس معرکه است.