به گزارش پایگاه خبری«عصرخودرو» به نقل از تسنیم ،  استراتژی همکاری خودروساز-خودروساز همواره به عنوان یکی از راه­های انتقال فناوری به حساب می­آید، اما بررسی تجربه کشورهایی مانند چین و کره جنوبی که مسیر توسعه در صنعت خودرو را پیموده­اند به خوبی نشان می­دهد که استراتژی مبتنی بر همکاری خودروساز-خودروساز علاوه بر اینکه انتقال تکنولوژی را برای شرکت در حال توسعه به همراه نداشته است، بلکه شرکت را به عرضه­کننده ای برای محصولات شرکت توسعه یافته تبدیل کرده است.

استراتژی چین برای توسعه صنعت خودرو به‌عنوان یک صنعت رقابت‌پذیر جهانی به‌شکل جدی‌تر از اوایل دهه 90 میلادی آغاز شد. دولت در سال 1991 و در برنامه 5 ساله هشتم خود صنعت خودرو را به‌عنوان یک صنعت محوری انتخاب کرد و در سال 1994 یک سیاست صنعتی جامع برای صنعت خودرو طراحی کرد. دولت چین همکاری و مشارکت با خودروسازان خارجی را به‌عنوان راه توسعه این صنعت برگزید. خودروسازان خارجی موظف بودند درصدی از قطعات را از داخل چین تأمین کنند و برخی وظایف در انتقال فناوری و تحقیق و توسعه به آن‌ها تحمیل شد.

هرچند طی این مدت تیراژ تولیدات خودرو در چین به میزان چشمگیری افزایش یافته است و چین به بزرگ‌ترین تولیدکننده خودرو در دنیا تبدیل شده، اما این تولید بالا، چینی‌ها را به اهداف خود نرسانده است و آن‌ها نتوانسته‌اند برنامه‌های توسعه خود را با موفقیت دنبال کنند

برنامه 5 ساله یازدهم چین در سال 2006 معرفی شد و بر طبق هدف‌گذاری آن صنعت خودرو باید جهت‌گیری صادراتی به خود بگیرد به نحوی که در سال 2010 نیمی از ارزش تولیدات به ارزش 35 الی 40 میلیارد دلار صادر شود.

علاوه بر این در سال 2009 و در میان بحران رکود جهانی، دولت چین تصمیم گرفت تا حمایت خود از صنعت داخلی ساخت خودرو و قطعات را متمرکز کند و شدت ببخشد. از همین رو برنامه تجدید حیات و بازسازی صنعت خودرو را در دستور کار قرارداد. بر اساس این برنامه، صادرات خودرو سواری با برندهای چینی باید 10% از حجم تولید و فروش را به خود اختصاص می‌داد.

این در حالی است که بر اساس جدول و نمودار زیر تا پایان سال 2015، نسبت صادرات به تولید از مرز 3 درصد فراتر نرفت و این نسبت در سال 2015، 55 درصد در مقایسه با سال 2012 افت کرد.

جدول 4. نسبت صادرات به تولید چین

علاوه بر این، مقاصد صادراتی خودروهای چینی، مانند بازار ایران هیچ‌کدام دارای بازارهای رقابتی نبوده‌اند.