به گزارش پایگاه خبری «عصر خودرو»، کرایسلر در بحران اقتصادی آمریکا شدیدا ضربه خورد و به مرز ورشکستگی رسید. پس از این مهم بود که دولت آمریکا با واگذاری سهام این غول خودروسازی جهان (که زمانی سومین خودروساز بزرگ جهان بود) به گروه فیات موافقت کرد. این واگذاری با آنکه کرایسلر را نهایتا نجات داد، اما در برخی عوامل ساختاری و اصالت خدشه‌ای بزرگ وارد کرد که ممکن است به مذاق آمریکایی‌ها چندان خوش نیاید. گروه کرایسلر که در ابتدای قرن بیست و یکم برند پلیموث را از رده خارج کرده بود، سعی کرد تا با ادامه دادن رویه نگاه به عقب و زنده کردن نام‌های پرافتخار دهه‌های 50 و 60‌میلادی موفقیت‌های بیشتری را کسب کند. محصولات این گروه از سدان‌هایی کسل‌کننده و یکنواخت به نمونه‌های مدرن‌شده نام‌های درخشان گذشته این کمپانی تبدیل شدند. کرایسلر 300، داج مگنوم، داج چلنجر و داج چارجر از جمله اصلی‌ترین نمونه‌های تولیدی این نگاه به گذشته بودند. در کنار این تعداد بی‌شماری از خودروهای مفهومی همانند کرایسلر ایمپریال در این راستا به نمایش درآمدند. مهم‌ترین سربازان داج در این دوره مگنوم و چارجر بودند. مگنوم که برپایه پلت‌فرم کرایسلر 300C و به عنوان یک استیشن واگن کاربردی وارد بازار شد، توانست با ظاهر خشن و عملکرد فنی مناسبش طرفدارانی در آمریکا و کانادا به دست آورد. با این حال به دلیل طبیعت بیش از حد آمریکایی، تنوع کم ظاهری (عرضه فقط به صورت استیشن واگن) و وجود رقبای کاربردی‌تر در بازار مگنوم نتوانست آمار فروش جالبی داشته باشد. این در حالی بود که چارجر به عنوان یک سدان خشن و سریع توانست به‌مراتب موفق‌تر عمل کند. با آنکه تا پیش از این نام چارجر برای کوپه‌های فول‌سایز عضلانی (و در دهه 80 برای کوپه‌های کوچک) و در کل خودروهای اسپرت به کار گرفته شده بود و برخی به استفاده از این نام برای یک سدان خانوادگی اعتراض داشتند، اما طبیعت اسپرت همین سدان نیز نهایتا منافاتی با نام و اصالت چارجر نداشت. در کنار این دو اما چلنجر قرار داشت که اهرم فشار گروه کرایسلر بر رقبای هموطنی همانند فورد ماستنگ و شورولت کامارو برای عدم شکست در جنگ خودروهای پونی بود. چلنجر توانست حتی از چارجر نیز تحسین‌شده‌تر باشد و به نسبت رقبا نیز فروش خوبی تجربه کند. با این حال تلاش‌های کرایسلر برای احیاکردن محصولات داج چندان هم موفقیت‌آمیز نبود. برخلاف محصولات نسبتا بزرگ این برند که توانایی جذب مخاطبین زیادی داشتند (حتی اگر هم فروش مد نظر کرایسلر را تجربه نمی‌کردند)، استراتوس و نئون (که بعدها به ترتیب به کالیبر و اونجر تبدیل شدند) محصولات چندان موفق و محبوبی نبودند. بیشترین فروش خودرو در بازار محصولات کامپکت و اقتصادی متمرکز است و عدم تقویت این بخش از محصولات داج نتوانست موفقیت کلی این برند را چندان دگرگون کند.

تغییرات در آستانه ورشکستگی و پس از آن
مدیران کرایسلر در آستانه ورشکستگی تصمیم گرفتند تا با تغییراتی موفقیت مدل‌های نسبتا بزرگ‌تر داج را به محصولات اقتصادی آن نیز سرایت دهند. این تلاش‌ها اما متاسفانه به دلیل کمبود منابع مالی و عدم برنامه‌ریزی صحیح به طور کامل به بار ننشست. داج کالیبر و اونجر به عنوان محصولات به‌روز‌شده این برند در بخش اقتصادی بازار سعی کردند تا نماینده چهره خشن و جذاب داج باشند.
این بدین معنا بود که باید جلوپنجره و طرح چراغ‌های خشن و اخم‌آلود چارجر به آنها تعمیم داده می‌شد که متاسفانه تاثیری معکوس داشت، چراکه بیشتر مشتریان در این بخش از بازار به دنبال جذابیتی فانتزی و ظاهری دوست‌داشتنی هستند و چندان علاقه‌ای به دماغه‌ای شبیه به یک وانت‌بار و جلوپنجره‌های عظیم‌الجثه خارج از عرف ندارند. علاوه بر این، اگر ظاهر خشن و تندخوی این دو خودرو با ماهیت آنها تطابق داشت شاید سیل عظیم‌تری از مشتریان به سمت آنها سرازیر می‌شدند. این دو خودرو نه‌تنها از نظر دینامیک سواری شباهتی به برادران بزرگ‌ترشان یعنی چارجر و چلنجر نداشتند، که از بیشتر رقبای آسیایی، اروپایی و حتی هموطنشان نیز یک سر و گردن پایین‌تر بودند. این عملکرد مایوس‌کننده برادران اقتصادی داج بود که سبب شد پس از ورشکستگی مدیریت فیات تصمیم بگیرد تا تغییر اساسی‌تری در این روند پدید آورد. عرضه اونجر قطع شد تا تمرکز بیشتری روی به‌روزرسانی کرایسلر 200 (برادر تنی اونجر) قرار گیرد. علاوه بر این، تصمیم گرفته شد تا به جای کالیبر نیز دارت راهی بازار شود. دارت که در حقیقت نمونه سدان تغییر چهره داده شده آلفارومئو جولیتاست، در برخی بازارهای دیگر (همانند چین) نیز با نام و نشان فیات عرضه می‌شود. در کنار این پس از مدتی وقفه در عرضه وایپر، بالاخره نمونه جدید این خودرو معرفی شد. در وایپر جدید سعی شده بود تا با حفظ اصالت وحشی و سرکش این افعی (المانی که از اولین نسل تحت رهبری کرول شلبی در روح وایپر دمیده شده بود) کمی بیش از پیش به کیفیت و جزئیات پرداخته شود. کابین از نظر کیفیت و راحتی بسیار بهتر از نسل‌های قبل بود و سعی شده بود تا خودرویی قابل مقایسه با رقبای اروپایی (و حتی نسل هفتم کوروت) راهی بازار شود. تمامی این تغییرات در کنار این رخ داده بود که دیگر محصولات تجاری و وانت‌بارهای داج تحت برند داج عرضه نمی‌شدند و سعی شده بود از این به بعد تمامی آنها تحت برند رم (نام محبوب‌ترین وانت بار متوسط داج) تولید شوند. در کنار این برندی جداگانه برای خودروهای سریع و قدرتمند گروه کرایسلر یعنی SRT پدید آمد. این نام که در اصالت عضلانی محصولات داج ریشه دارد، بر نمونه‌های سریع چلنجر، چارجر و حتی جیپ گرند چروکی و تمامی نمونه‌های وایپر قرار گرفت و سعی شد تا چیزی شبیه به AMG و M Power برای این خودروساز آمریکایی ساخته شود.

شکست تغییر رویه و نشانه‌های خداحافظی داج
از اواسط دهه گذشته تا به امروز تقریبا تمامی سیاست‌های گروه کرایسلر در قبال داج حالتی شبیه به آزمون و خطا داشته است. پدید آمدن برند SRT چندان توفیقی نداشت و پس از مدتی کوتاه دوباره این نام به یک پسوند بدل شد و حتی وایپر نیز تحت عنوان داج (و نه SRT) به کار خود ادامه داد. به دلیل کاهش شدید فروش، برای مدتی کوتاه تولید وایپر به طور کامل قطع شد. به‌روز‌رسانی چارجر چندان موفقیت‌آمیز نبود، با این حال معرفی نمونه‌های Hellcat چارجر و چلنجر سبب شد تا توجهات بسیاری به سمت خودروهای عضلانی برند داج جلب شود و بسیاری از علاقه‌مندان خودروهای آمریکایی با افتخار از بازگشت دوباره این برند با این دو خودرو 707 اسب بخاری سخن بگویند. مورد دیگر اما عدم موفقیت کافی دارت در بازار بود. با آنکه بسیاری از خریداران رضایتی نسبی از این خودرو اصالتا ایتالیایی دارند، اما هنوز فاصله زیادی بین آنچه آمریکایی‌ها از یک خودرو فانتزی اقتصادی می‌خوانند و طبع نیمه آمریکایی دارت وجود دارد. علاوه بر این، کیفیت ساخت و میزان رضایت مصرف‌کنندگان از برند داج رضایت‌بخش نیست. اما شاید مهم‌ترین عاملی که بتواند نشانگر عدم موفقیت تمامی تغییرات در داج باشد، نظر آمریکایی‌ها در مورد این خودروساز است. کرایسلر سعی کرده تا برند داج را (خصوصا پس از ورشکستگی) بر بازار داخلی آمریکا و کانادا متمرکز کند.
این بدین معناست که برخلاف گذشته که داج در آمریکای جنوبی و حتی آسیا نیز حضوری پررنگ داشت، امروزه فقط در آمریکای شمالی و بخشی از خاورمیانه به طور جدی فعال است. کافی است سری به شبکه‌های اجتماعی بزنید تا ببینید در بیشتر بحث‌ها مردم عادی از برند داج بسیار ناراضی هستند و حتی عده‌ای درخواست آن را دارند که تولید تمامی محصولات داج متوقف شود تا بیش از این نام و نشان این برند تخریب نشود! شاید تنها کور‌سوی امید نظر آمریکایی‌دوستان دوآتشه در طرفداری از نمونه‌های Hellcat دو مدل چلنجر و چارجر و اعتراض آنها نسبت به قطع تولید وایپر در 2 سال آینده است. تمامی این نظرات منفی را به فروش پایین بیشتر محصولات داج و نارضایتی خریداران اضافه کنید تا به کرایسلر حق بدهید تا به فکر حذف داج باشد. در این صورت تمامی محصولات تجاری و وانت‌بارهای این برند تحت برند رم به کار خود ادامه خواهند داد و نسل‌های آتی محصولات موفق این برند تحت برند کرایسلر معرفی خواهند شد. شاید آخرین تیر خلاص داج معرفی نمونه سوپرشارژر‌دار وایپر (با نام احتمالی Hellsnake) با قدرتی بیش از 800 اسب بخار در سال پایانی عرضه این خودرو ارزشمند باشد.

برای آگاهی از تازه های جهان خودرو، جدیدترین قیمت ها و بازار خودرو ایران اینستاگرام خودرو امروز را دنبال کنید و جهت دریافت آخرین اخبار از طریق تلگرام به کانال اختصاصی عصر خودرو (https://telegram.me/asrekhodro ) بپیوندید. برای دریافت آخرین نسخه از نرم افزار تلگرام اینجا را کلیک کنید.